Για την Φάννυ Γεωμπρέ, η αδιάκοπη διερεύνηση των ορίων της καλλιτεχνικής

δημιουργίας φαίνεται να ανακουφίζει - έστω και πρόσκαιρα - την ασίγαστη εσωτερική

παρόρμηση για δημιουργία που την χαρακτηρίζει, μια παρόρμηση που εκπορεύεται

από την αρχέγονη «αίσθηση του υπάρχειν». Με τον τρόπο αυτό, συνταυτίζοντας την

καλλιτεχνική πράξη με το «ζην», κατορθώνει όχι μόνο να διατυπώσει μια δυναμική

υπαρξιακή κατάφαση αλλά και να δώσει μορφή και περιεχόμενο σε μια σειρά

ευρύτερων θεωρητικών αναζητήσεων που χαρακτηρίζουν την έως τώρα εικαστική

διαδρομή της.

Αφορμώντας από ένα εικαστικό ιδίωμα που απορρίπτει εξαρχής την ιδέα της

αναπαράστασης ως μίμηση, στρέφεται και πάλι στην γεωμετρική αφαίρεση

προκειμένου να διερευνήσει την ιδέα της συμπαντικής αρμονίας, ενός πυθαγόρειου

«κόσμου» όπου «η φύση συναρμόστηκε σε κοσμική τάξη από τα άπειρα και τα

πεπερασμένα· και όλος ο κόσμος και όσα υπάρχουν εντός του». Η Γεωμπρέ

αναγνωρίζει σε αυτόν το αποτύπωμα ενός πρότυπου μοντέλου συμπαντικής

ισορροπίας του οποίου η αψεγάδιαστη λειτουργία συνιστά το απόλυτο σημείο

αναφοράς, αφού παραπέμπει στην ύπαρξη ενός «απόλυτου», μιας «αλήθειας» που

θα μπορούσε ίσως να πάρει και μεταφυσικές αποχρώσεις.

Επομένως, οι διαρκείς πειραματισμοί με την φόρμα στους οποίους επιδίδεται με

αμείωτο ενθουσιασμό στα έργα της έκθεσης «Κυκλικές αναγωγές», δεν αποτελούν

τίποτα άλλο παρά μια απόπειρα «επιστροφής» και επανεξέτασης ενός χώρου οικείου,

ενός σύμπαντος που μας είναι ήδη γνωστό μέσω της ατταβιστικής μας πρόσδεσης με

το σύμπαν και την λειτουργία του. Επικαιροποιώντας προβληματισμούς που

απασχολούσαν την τέχνη ήδη από την εποχή του μοντερνισμού, όπως διατυπώθηκαν

στα έργα του νεοπλαστικισμού αλλά και στην σκέψη του Kandinsky, πασχίζει να

επιτύχει το φαινομενικά παράδοξο της έκφρασης του πνευματικού μέσω της ύλης του

καμβά και του χρώματος, επιδιδόμενη σε μια αναγωγή στο δομικά αναγκαίο, στην

πλήρη αποψίλωση σύνθεσης και χρώματος. Η αναζήτηση του «ωραίου»

απελευθερώνεται από την απαίτηση της δουλικής αναπαράσταση της

πραγματικότητας και την μονοδιάστατη αντίληψη της ευθύγραμμης αφηγηματικότητας

προκειμένου να επανακαθοριστεί ως αναζήτηση της αλήθειας, ως πλαστική έκφραση

απόλυτων αισθητικών σχέσεων.

Στην διαδικασία αυτή, ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι καθοριστικός, αφού από το

φαντασιακό δυναμικό που είναι διατεθειμένος να ενεργοποιήσει για την επίτευξη των

στόχων του εξαρτάται στην ουσία και ο βαθμός επιτυχίας της εικαστικής

διαπραγμάτευσης που επιχειρεί. Η Φάννυ Γεωμπρέ επιλέγει να ανατρέξει στον κύκλο,

τον οποίο εκλαμβάνει ως έκφραση των αυτόνομων επί μέρους οντοτήτων που

συνθέτουν το Όλον, αναγορεύοντας τον σε δομικό στοιχείο των συνθέσεων της. Έτσι,

ο κύκλος, μεταλλασσόμενος διαρκώς, σε δίσκο, σφαίρα ή ως μέρος ευρύτερων

βιομορφικών σχηματισμών, αποτελεί μια συνειδητή επιλογή η οποία δικαιώνεται

απολύτως, αφού η καλλιτέχνης κατορθώνει με επιτυχία να αποκαταστήσει την

αρχετυπική του διάσταση ως σύμβολο της αέναης ροής και της καθολικής

περιληπτικότητας του σύμπαντος, έκφραση της ζωτικής δύναμης και του θείου. Με τον

τρόπο αυτό οι συνθέσεις της αποκτούν μοναδική εγκυρότητα, αφού συνδυάζουν την

επικαιρότητα της γόνιμης επανερμηνείας παλαιότερων σχημάτων με την εγκυρότητα

της ευτυχούς διαπραγμάτευσης της οντολογικής «αλήθειας» που διαπνέει τις

αναζητήσεις της δημιουργού. Τελικός αποδέκτης ο ενεργοποιημένος θεατής,

ευφορούμενος εντέλει από την δυναμική του σύμπραξη σε ένα μοναδικό εικαστικό

«διαλέγεσθαι».

Σωτηροπούλου Χριστίνα

Ιστορικός Τέχνης, Επιμελήτρια